Auteur:
Paula Vaarkamp
Groter, beter, meer. Dat is waar Ber Raeymaekers zijn hele leven naar streefde, tot hij besefte dat het hem niet gelukkig maakte. Hij vertrok naar Azië, bleef drie jaar in een vipassana-klooster en kwam terug als herboren. Speciaal voor Business Athlete vertelt hij zijn verhaal.
Ber Raeymaekers werkt als Learning and Development Manager voor ICAS International, een bedrijf dat Employee Assistance Programmes faciliteert. “Ik koppel coaches en affiliates aan bedrijven die een hulpvraag hebben. Psychologische- en juridische bijstand zijn de kern van ons bedrijf. Denk hierbij aan thema’s als gezondheid, financieel welzijn, inclusie en diversiteit en slaap.”
“Wij doen verschillende events zoals workshops, webinars, talks of preventiedagen. Slaap is een groot thema waar veel bedrijven aan willen werken. Zo schakelden wij Floris al eens in.”
Slaap binnen bedrijven
Kijk je naar het welzijnslandschap binnen het bedrijfsleven, dan zijn slaap, voeding en beweging volgens Ber met elkaar verbonden. “Deze komen altijd terug en het is belangrijk dat je aan alle drie werkt. Ze gaan hand in hand met elkaar. Dikwijls wordt er aan slaap te weinig aandacht besteed, vanwege een gebrek aan educatie op dat gebied. Mensen weten dat ze ‘s ochtends moe wakker worden, maar weten niet wat de oorzaak hiervan is.”
Volgens Ber is slaap daarom een veelgevraagd thema bij ICAS International. “Het is één van de meest verkochte workshops, samen met digital balance en inclusiviteit en inclusie. Bedrijven schakelen ons steeds vaker preventief in. Dat is mooi, want dan kunnen we echt iets voor ze betekenen.”
Vervulling dankzij stilte
Vandaag de dag voelt Ber dat zijn werk hem vervult, maar dit was niet altijd zo. Tien jaar geleden vond hij vervulling in stilte; iets wat hij vroeger nooit zelf had kunnen bedenken. “Ik was altijd hard aan het werk. Wilde mezelf bewijzen en was zoekende naar waardering. Was echt een ‘player’ type. Naar buiten laten zien hoe goed het met me ging. Strevend naar de best haalbare functie binnen een bedrijf en pronkend met mijn bezittingen.”
Tijdens een van zijn laatste opdrachten werkte Ber als PA voor een president. Een intensieve baan, die er uiteindelijk voor zorgde dat alles als een kaartenhuis in elkaar stortte. “Ik stond 24/7 aan voor de president en zijn vrouw. Als ik niet aan stond, dan stond ik op standby. Ik was veel fysiek aanwezig en ging mee op reizen over de hele wereld. Dat klinkt misschien fantastisch, maar het brak me op.”
“Ik was de intermediate tussen de president en zijn entourage. Dat betekende dat ik een soort hulplijn was voor de meest gekke dingen. Een keer werd ik om 03:00 gebeld met de vraag waar de theezakjes lagen. Er werd weinig rekening gehouden met mijn belangen. Zo moesten we een keer om 22:00 het vliegtuig nemen, maar door een discussie tussen de president en zijn vrouw moest de hele entourage wachten tot 02:00. Dat soort dingen waren heel normaal.”
Klaar mee
Na twee jaar als PA was Ber het zat. “Ik kon het niet meer. Wilde mijn eigen leven terug. Ik nam ontslag en vertrok naar Bali voor vrijwilligerswerk. Om weer betekenis te geven aan mijn leven”, zegt Ber, die tijdens zijn trip Elisa ontmoette. “Zij zei dat stilte mij kon helpen. Volgens haar had ik een monkey mind en dat zorgde dat ik nooit in het nu was en een constant gevoel van onrust ervaarde.”
“Elise stuurde mij naar Thailand, waar ik in een vipassana-klooster terechtkwam. Een totaal andere wereld, met monniken, dagelijks mediteren en vooral heel veel stilte. Hoewel het in het begin een flinke een shock was, bleek dat precies wat ik nodig had.”
3 jaar
In totaal bracht Ber drie jaar door in het klooster, dat op een berg in Chiang Mai staat, volledig afgesloten van de bewoonde wereld. De eerste 26 dagen deed hij in volledige stilte. “Het was heel intens, maar heel erg nodig. Ik voelde ineens van alles. Soms was ik boos en euforisch tegelijk. Stil zijn heeft iets magisch. Het is onbekend; dat hebben we niet graag in de bewoonde wereld. Het mooie is dat hoe langer je stil bent, hoe meer je gaat zien.”
Het klooster was de perfecte veilige plek om stil te zijn. Er was zo min mogelijk afleiding en alles gebeurde in routine. “De kamers waren 2 bij 2 meter en alles was wit geschilderd. We sliepen op een matrasje van 2 centimeter dik. Mijn kussen was van hout.”
“We aten slechts twee keer per dag op vaste tijdstippen en verder mediteerden we. Mijn monnikleraar gaf mij daarnaast alle handvatten gaf die ik nodig had. Holistisch een heel andere aanpak dan in onze medische wereld.”
Bewustwording
Door enkel in stilte te zijn, werd Ber zich voor het eerst echt bewust van zijn eigen gedachten, emoties en lichaam. “Hierdoor ging ik opnieuw puur voelen. Ik leerde dat ik mijn eigen meester wilde zijn en dat ik dat wil belichamen naar anderen toe. Het bracht me in een soort blissful state.”
“Tijdens het mediteren bestond hetgeen wat wij ‘nadenken’ noemen, niet. Was er geen kleur of oordeel. ‘Equanimity’ noemen ze dat. Een toestand van psychische stabiliteit en kalmte. Ik gun het iedereen om ooit die status te bereiken.”
Loop niet weg
Hoe onaangenaam iets ook is, volgens Ber komt er altijd een moment waarop het beter wordt. “Loop niet weg, maar blijf en accepteer. Je zult zien dat het zand naar de bodem zakt en troebel water weer helder wordt. Ineens ga je de kleine dingen weer zien en waarderen. Dingen die je normaal niet ziet. Je ruikt dingen alsof je ze nog nooit hebt geroken. Je zintuigen worden opnieuw aangewakkerd.”
“Mediteren kan in eerste instantie weerstand oproepen, maar je mag dit jezelf gunnen en er tijd voor maken. Alsof je de belangrijkste afspraak van je leven hebt. Nog belangrijker dan een eerste date met de persoon die je zo fantastisch vindt, of een sollicitatiegesprek voor je droombaan. In het Engels noemen we dat ‘showing up for yourself’. Komen opdagen, want dat ben je aan jezelf verschuldigd.”
Tijd om te gaan
Na drie jaar kreeg Ber van zijn leraar te horen dat het tijd was om te gaan. “Dat ik zo lang zou blijven, had ik nooit verwacht. Sommige mensen vertrokken al na 10 dagen. Nog iedere dag ben ik dankbaar dat ik dit mocht meemaken. Ik kijk nu meer en meer naar onaangename dingen zonder oordeel, met mededogen en gelijkmoedigheid. Ik vat nu niets meer persoonlijk op, want als mens weerspiegelen we elkaar en dat is juist een kans om te groeien.”
“Het hele avontuur maakte dat ik steeds meer aanwezig ben in het nu en leerde me dat ik dingen voor mezelf mag doen en niet voor een ander. Commitment en nieuwsgierigheid zijn kernwaarden die ik niet meer loslaat.”
Tegenwoordig
Na het klooster vond Ber het lastig om zijn weg terug naar de ‘normale wereld’ te vinden. “Gelukkig heb ik gaandeweg toch mijn draai weer gevonden. We leven in een tijd waar nood is aan kwetsbaarheid en verbondenheid. We moeten elkaar meer durven erkennen en herkennen. Dingen kunnen zeggen zonder oordeel. Iedereen heeft emoties, aangenaam en minder aangenaam. Maar door alles er gewoon te laten zijn, maken we het leven een stuk makkelijker.”
